بسم الله الرحمن الرحیم

«آن سیصد و سیزده نفر»

چنانکه از منصور(یکی از شاگردان امام صادق علیه السّلام) آمده است که گفت:

نشانه های ظهور

ابوعبدالله امام صادق علیه السلام فرمود:

«ای منصور این امر(ظهور امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف) شما را نخواهد رسید

مگر بعد از نومیدی، نه به خدا سوگند تا این که از هم جدا شوید

و نه به خدا سوگند تا این که آزمایش گردید و نه به خدا سوگند تا این که شقاوتمند شود

هر که شقاوتمند شدنی است و سعادتمند گردد هر کس اهل سعادت است.»

هم چنین از آن حضرت حدیث دیگری تقریباً با همین مضمون روایت شده

که ایشان (در حالی که جمعی از اصحابشان درباره امر ظهور با هم گفتگو می نمودند) فرمودند:

«شما در چه فکری هستید، هیهات هیهات به خدا سوگند آنچه شما دیدگانتان را به سوی آن خیره کرده اید،

نخواهد شد تا اینکه غربال شوید، نه والله نخواهد شد آنچه دیدگانتان را به سوی آن می کشید

تا این که بررسی شوید. نه والله آن چه چشم به سویش می کشید نخواهد شد

تا این که خوب از بد جدا شود، نه والله آن چه چشم به سویش می کشید نخواهد شد

مگر پس از نومیدی، نه والله نخواهد شد آن چه چشم به سویش می کشید نخواهد شد

تا آنگاه که به شقاوت رسد آن که شقاوتمند است و به سعادت رسد آن که سعادتمند می باشد.»

اصول کافی، ج1، ص370

ممکن است این سؤال به ذهن خطور کند که این حدیث چه

ربطی به یاران امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف  دارد؟

در جواب باید گفت: اساساً فتنه ها، بلایا، گرفتاری ها و محنت هایی که در آخرالزمان بروز می کند،

برای شناخت و جدا سازی خوبان از بدان است، برای این است که مشخص کند

چه کسانی حتی در شرایط سخت و دشوار قادر هستند، دین خود را حفظ کنند،

زیرا در شرایط رفاه و آسایش، حفظ دین و دینداری هنر محسوب نمی شود.

زیرا مثلاً در شرایطی که«آب سالی، رونق و وفورنعمت، ارزانی و پائین بودن قیمت ها» در کشور حاکم است،

مطمئناً کسی حق دیگری را پایمال نمی کند، کمتر ظلم می شود

و همه افراد از حداقل نعمت ها و مزایای زندگی بهره مند هستند.

بنابراین پایبندی به اصول دینی در شرایط فوق (هر چند وظیفه و تکلیف می باشد)؛

هنر و مزیت این فرد را بر دیگری به ثابت نمی کند اما اگر شرایطی چون

«خشک سالی، قحطی، فتنه و آشوب، بالا رفتن قیمت ها» در دنیا حکمفرما گردد، اوضاع و احوال مردم فرق خواهد کرد.

در این هنگام، مردم بر شراب با هم نزاع می کنند، به دلیل گرانی اجناس،

صفات حسنه ای چون صله رحم، نرم خویی، مردم داری و مدارا با هم نوعان، جای خود را به کینه، نفاق،

دشمنی و ستیزه جویی می دهد و این روایت که شاید در شرایط فعلی دور از ذهن تلقی گردد،

واقعاً ملموس و قابل درک می گردد.

از امام باقر علیه السّلام نقل شده که فرمودند:

«حضرت قائم قیام نمی کند مگر در حالی که ترسی شدید و فتنه و بلایی بر مردم فرا رسد

و قبل از آن گرفتار طاعون می شوند، آنگاه شمشیر برنده میان اعراب حاکم می شود

و اختلاف میان مردم و پراکندگی در دین و دگرگونی در حال آنان بوجود می آید

به گونه ای که هر کس در اثر مشاهده درنده خویی که در میان برخی

از مردم نسبت به بعضی دیگر وجود دارد، صبح و شام آرزوی مرگ می کند.»

بحارالانوار، ج 52، ص231

این آرزوی مرگ نمودن، در هر صبح و شام، که از شدت مصائب، بلاها و گرفتاری ها حکایت می کند،

لازمۀ فَرَج است. به عبارت دیگر تا محنتی نباشد، گشایشی هم نخواهد بود.

پس اگر قرار باشد دنیا پر از عدل و داد گردد، لازم است که پیش از این رخداد نیک و فرخنده

و در همان سطح و ابعاد، دنیا را ظلم و ستمی فراگیر و عالم گستر احاطه کند.

زنجیره ای بودن نشانه ها

همۀ این فتنه ها برای جدا سازی دین داران دروغین از کسانی است

که دین و ایمان به بطن وجودشان راه یافته و جز طریق حق وحقیقت،

هیچ چیزی و در هیچ شرایطی را دنبال نمی کنند. به عنوان مثال واقع شدن در سطح وسیع که می تواند

به تنهایی زندگی مردم را فلج کند، چه رسد به اینکه نشانه های دیگری نیز با آن همداستان شوند.

از طرف دیگر؛ نشانه های ظهور امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف  همچون دانه های تسبیح به هم متصل هستند

و با یکدیگر در ارتباط می باشد و هر کدام دیگری را تأئید می کنند.

زیرا طاعون، زمینه ایجاد ترس شدیدی را بین مردم تأئید می کند،

در حالی که خود(طاعون) از طرف نشانۀ دیگر هم چون خشکسالی تأئید می گردد.

بنابراین، چنانچه این نشانه های آخرالزمان را یک زنجیره به متصل فرض نمائیم، آنها را به این صورت خواهیم دید.

«خشک سالی- طاعون- ترس شدید در بین مردم- دگرگونی مردم- ستیزه جویی مردم

- ناامیدی- آرزوی مرگ- ظهور امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف».

اگر در این زنجیره به دقت بنگریم، نکات زیر برای ما آشکار می گردد:

اول این که فرمایش امام جعفرصادق علیه السّلام که به اصحاب خود فرمودند:

«آن امری که درباره اش در حال صحبت و جَدَل (علمی) هستید،

واقع نمی شود مگر بعد از ناامیدی»؛ به درستی درک می گردد.

دوم این که یاران امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف (آن دینداران واقعی) افرادی هستند

که در این چرخه قرار بگیرند، اما از آن متأثر نگردند. به عبارت دیگر، باوجود زندگی کردن

در میان مردم و واقع شدن در این چرخه، تحت تأثیر شرایطی که بر آنها نازل می گردد، قرار نگیرند.

یعنی در واقع آنها حاکم بر شرایط و تنگناها خواهند بود، نه این که شرایط و تنگناها حاکم بر آنها شود.

یاران حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف  کسانی هستند که:

1.به خشک سالی دامن نزنند. یعنی نعمتهای الهی را به درستی مصرف نمایند و آب را به هدر ندهند

و به خاطر بهره مندی از این نعمت الهی، از روی خودخواهی و منفعت طلبی، حقوق دیگران را پایمال نکنند.

زیرا آنها کسانی هستند که این سخن حضرت علی علیه السّلام که فرمودند:

«حلال خدا حساب دارد و حرام او عقاب»به بطن و اعمال جانشان رسوخ کرده و هرگز به حقوق دیگران تجاوز نمی کنند.

2.در هنگام بروز«طاعون» که یکی از نتایج خشک سالی است، «صله رحم» و «نوع دوستی» را ترک نمی کنند

و آنرا به دست فراموشی نمی سپارند و از نزدیکان خود دوری نمی جویند، زیرا که می دانند شفا در دست خداوند است.

3.هراسی از این که به درد و مرض«طاعون» مبتلا گردند، به خود راه نمی دهند؛

4.اخلاق و رفتار آنها دستخوش پریشانی و دگرگونی نمی شود؛

5.برای رهایی از این وضعیت وگرفتاری، به جان و مال دیگران، ذرّه ای تجاوز نمی نمایند.

حتی اگر فرزند خود را در کام مرگ ببینند، برای نجات او هر وسیله و ترفندی دست نمی زنند

و چنانچه به محنت«مرگ فرزند» آزمایش شوند،

ذرّه ای دچار ناامیدی و سستی ایمان نمی شوند. زیرا به«اجلاً مسمی»

که در قرآن کریم آمده، کاملاً واقف هستند و می دانند که هر کسی عمر مشخص شده ای دارد

و عمر هر فردی در لحظه ای(که نه پیش می افتد و نه پس) به پایان می رسد.

مهمتر از همۀ اینها، متأثر از حرف و سخن مأیوس کننده دیگران قرار نمی گیرند.

پس ملاک و معیار آنان«قرآن کریم» و روایت وارده از «ائمۀ اطهار علیهم السّلام» است.

اگر در این وضعیت فرزندشان را از دست بدهند

و دیگران بر او به خاطر جلوگیری نکردن از مرگ فرزند، خرده بگیرند

و سخنانی چون«وای چقدر فلانی بی عرضه و بی دست و پا بود.»،

«آخه به او هم می شود گفت مَرد، چقدر سنگ دل و بی رحمی» و «بچه ات دارد از درد می میرد

و تو حواست به حقوق دیگران است، وای که تو آبروی مرا پیش دیگران بردی، حالا جواب فلانی را چه بدهم؟»

بگویند؛ او صرفاً دستورات خدا و اولیای او را نصب العین زندگی خود قرار می دهد

و آنچه برای او مهم، ملاک و معیار است، سخنان خداست و اولیای او.