وب سایت فرهنگی مذهبی مهدی الامم

كسى كه عمّه ‏ام را در قم زيارت كند او اهـل بهشت است.

دو نعمت است كه ناديده گرفته مى‏ شود : امنيّت و سلامت.

كسى كه زمان خود را بشناسد، آماج اشتباهات قرار نگيرد.

دو خصلت است كه بالاتر از آنها چيزى نيست : ايمان به خدا و سود رساندن به برادران.

بهترين برادر تو كسى است كه خطايت را فراموش كند و احسان تو را به خود، به ياد آورد.

هركه زياد بخوابد، خواب هاي پريشان بيند.

خداوند دوستدار جوانى است که جوانى اش را به اطاعت خداوند مى گذراند.

هر كه در مجلسى بنشيند كه در آن ياد ما (اهل‏بيت) زنده مى‏ شود ، قلبش، در روزى كه قلب‏ها مى‏ ميرند، نمى‏ ميرد.

اى مفضّل! به شيعيان ما بگو: با خويشتندارى از حرامهاى خدا و دورى از گناهان و در پى [جلب] خشنودى خدا بودن، دعوتگر (مردم) به سوى ما باشيد؛ زيرا اگر چنين باشند مردم، خود به جانب ما مى ‏شتابند.

هر كس خدا را بندگى كند، خداوند همه چيز را بنده او گرداند.

امام حسن در زمان خود عابدترين، زاهدترين و برترين مردم بود.

در هر چيز بايد نيّتى نيك داشته باشى، حتّى در خوردن و خواب.

(رسول خدا صلی الله علیه و آله) رسالت خويش را با امانت به انجام رساند و دنيا را ترك كرد، در حالى‏ كه راهنماى ما بود و پرچم حق را در ميان ما باقى گذاشت.

هرگاه خواستى از خداوند حاجتى طلب كنى ، بگو : خدايا ! به حقّ محمّد و على از تو مسألت مى كنم ؛ زيرا كه آن دو را نزد تو منزلتى است.

به مردى كه نزد او از ديگرى غيبت مى كرد ، فرمود : «اى فلان!زبان از غيبت فرو بند كه غيبت ، خورشِ سگان دوزخ باشد».

امام مهدى علیه السلام:خداوند محمّد را برانگیخت تا رحمتى براى جهانیان باشد و نعمت خود را تمام کند.

امام سجّاد عليه‏ السلام مانند كسى كه آخرين نماز خود را به جاى مى‏ آورد ، نماز مى‏ گزارد. او چنين مى ديد كه پس از آن هيچ‏گاه نماز نمى‏ گزارد.

روز قيامت منادى ندا مى‏دهد : «زيور عبادت كنندگان كجاست؟» گويا على بن‏ حسين عليه‏ السلام را مى‏ بينم كه ميان صف‏ها با ابّهت گام بر مى ‏دارد.

اثر سجده در تمام مواضع هفت گانه سجده او نمايان بود ؛ از اين جهت «سجّاد» ناميده شد.

در بیان آنچه هنگام ظهور امام زمان علیه السلام رخ مى دهد: برکت از آسمان به سوى زمینفرو مى ریزد، تا آن جا که درخت از میوه فراوانى که خداوند در آن مى افزاید، مى شکند. (مردم) میوه زمستان را در تابستان و میوه تابستان را در زمستان مى خورند و اینمعناى سخن خداوند است که: (و اگر مردمِ آبادى‌ها ایمان مى آوردند و تقوا پیشهمى کردند، برکت هایى از آسمان و زمین به روى آنان مى گشودیم، لیکن تکذیب کردند).