وب سایت فرهنگی مذهبی مهدی الامم

پرسيدند: فقر چيست؟ فرمود: «آزمندى نفس به هر چيز».

دعاى مؤمن از سه حال خارج نيست: يا برايش ذخيره مى‏ گردد، يا در دنيا برآورده مى‏ شود، يا بلايى را كه مى‏ خواهد به او برسد، دفع مى ‏شود.

هر كه نمى ‏تواند كارى كند كه به سبب آن گناهانش زدوده شود بر محمّد و خاندان او بسيار درود فرستد؛ زيرا صلوات گناهان را ريشه كن مى ‏كند.

براى روزه دار، دو سُرور و خوشحالى است: ۱ ـ هنــگام افـطار ۲ ـ هنگام لقاءِ پروردگار (وقت مردن و در قيامت).

«رمضـان» ماهى است كه ابتـدايش رحمت است و ميانه اش مغفرت و پايانش آزادى از آتش جهنم.

خداوند ماه رمضان را ميدان مسابقه اى براى آفريدگان خود قرار داده تا با طاعتش براى خشنودى او از يكديگر پيشى گيرند .

درهاى آسمان در شب اوّل ماه رمضان گشوده مى شود و تا آخرين شب اين ماه بسته نمى شود .

بخشنده‏ ترين شما پس از من، كسى است كه دانشى بياموزد، آن‏گاه دانش خود را بپراكند.

در پيشگاه كسى كه از او دانش مى‏ آموزيد، فروتن باشيد.

هر كه براى خدا علم بياموزد و براى خدا [به آن] عمل كند و براى خدا به ديگران آموزش دهد، در ملكوت آسمانها از او به بزرگى ياد شود و گفته شود: براى خدا آموخت، براى خدا عمل كرد و براى خدا آموزش داد!

غيبت كردن، كار شخص ناتوان است.

گفتار نيك، ثروت را زياد و روزى را فراوان مى ‏كند، مرگ را به تأخير مى‏ اندازد، انسان را در خانواده محبوب مى ‏كند و به بهشت وارد مى ‏نمايد.

عموى ما، عبّاس، داراى بينشى ژرف و ايمانى راسخ بود؛ همراه با امام حسين عليه ‏السلام جهاد كرد و نيك آزمايش داد و به شهادت رسيد.

هر كه خدا را، آن گونه كه سزاوار او است، بندگى كند، خداوند بيش از آرزوها و كفايتش به او عطا كند.

در كار خير، خود را به زحمت اندازيد و در اين راه با هوا و هوس خود مبارزه كنيد، زيرا طبيعت انسان به بدى تمايل دارد.

همانا چون قائم ما قيام كند، لباس على عليه ‏السلام را بپوشد و بر اساس شيوه و سيره او رفتار نمايد.

وقتى برادر مؤمنى نياز خود را به مؤمنى عرضه مى ‏كند اين عرضه نعمتى است از خداوند كه بسوى او فرستاده شده است پس اگر مؤمن نياز او را بر طرف نمايد اين كار او را به ولايت ما مى ‏رساند و او به ولايت خدا متّصل است.

اگر مى توانيد هر روز را نوروز كنيد؛ يعنى در راه خدا به يكديگر هديه بدهيد و با يكديگر پيوند داشته باشيد.

هركس بر مصيبت‏هاى اين دختر (زينب عليهاالسلام) بگريد، همانند كسى است كه بر برادرانش، حسن و حسين عليهماالسلام، گريسته باشد.

آن که بر مسند قضاوت مى نشیند، باید میان مردم در اشاره و نگاه و نشستن برابرى را مراعات کند.